Το παιδί μου φέρεται «περίεργα»
Οι ρυθμοί της ζωής μας τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και κάποιες φορές δεν μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε σωστά –λόγω έλλειψης χρόνου- μερικά πράγματα που αφορούν τα παιδιά μας. Πριν βιαστούμε να συμπεράνουμε ότι το παιδί μας έχει μια άσχημη και προβληματική συμπεριφορά ας σκεφτούμε τι είναι αυτό που μπορεί να την προκαλεί και πως μπορούμε εμείς να την αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο
Όταν λοιπόν αρχίζουμε να βλέπουμε ότι το παιδί μας συμπεριφέρεται «περίεργα» χτυπάει ένα καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ας σκεφτούμε.. Μήπως είναι κουρασμένο η αδιάθετο; Θα πρέπει κατ’ αρχήν να ελέγξουμε αν έχει πυρετό, αν έχει χτυπήσει, η πονάει κάπου. Να αφιερώσουμε χρόνο και να καθίσουμε δίπλα του, να συζητήσουμε μαζί του ..Μάλωσε με κάποιον; το πείραξε κάποιος, ή κάτι που έγινε; Να το αγκαλιάσουμε και να το βοηθήσουμε να ηρεμήσει.
Υπάρχει πιθανότητα να μην συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά, αλλά να συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν περνά εύκολα από το μυαλό μας. Μπορεί λοιπόν να του μεταδίδουμε εμείς άθελα μας, το άγχος μας και την νευρικότητα μας.
Γιατί το παιδί μας, είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας και αποδέκτης όλων των συναισθηματικών καταστάσεων που βιώνουμε. Αν εμείς είμαστε νευρικοί και αγχώδεις μέσα στο σπίτι ,δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από το παιδί μας, να είναι ήρεμο και χαλαρό.
Αντίθετα αν είμαστε χαλαροί και ήρεμοι και νεύρα να έχει το παιδί, σιγά σιγά ,χωρίς ουσιαστικά να κάνουμε τίποτα το ιδιαίτερο, θα ηρεμήσει. Για αυτό λοιπόν, φροντίζοντας τον εαυτό μας προσφέροντας του, στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας, αυτόματα φροντίζουμε και την συναισθηματική κατάσταση του παιδιού μας.
Η επομένη σκέψη μας. Μήπως απαιτώ πολλά από το παιδί μου; Πως θα το καταλάβω αυτό; Του φωνάζω πολύ συχνά..Δεν χρειάζεται..Ας σκύψω στο δικό του ύψος, για να του πω ήρεμα αυτό που θέλω. Το συγκρίνω συχνά. Αυτό ειδικά απαγορεύεται ΡΗΤΑ. Πρέπει να εστιάζω στην δική του προσπάθεια. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Έχει τους δικούς του ρυθμούς ανάπτυξης και τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα. Το ενθαρρύνουμε και το βοηθάμε, να αναπτύξει τις δικές του δεξιότητες και τα δικά του χαρίσματα – και να είστε σίγουροι, ότι έχει πολλά – χωρίς να το συγκρίνουμε και να το κατακρίνουμε.
Του λέμε «τεμπελιάζεις». Αντ’ αυτού θα πρέπει να του δίνουμε κίνητρα να προσπαθεί π.χ. Αν μαζέψεις τα παιχνίδια από το πάτωμα θα πάμε βόλτα στο πάρκο. Και να κρατάμε τον λόγο μας. Όταν γκρινιάζει αντιδρούμε με χιούμορ και υπομονή! Και στην τελική υπάρχουν και κάποια πράγματα που κάνει, τα οποία άπτονται της ηλικίας του. Ας το αφήσουμε να την ζήσει!!Μεγάλο θα είναι πάντα! Μικρό δεν θα ξαναγίνει ποτέ!!!
