Πάλι ετούτη τη χρονιά θα πετάξω με χαρά, στο γαλάζιο ουρανό, όμορφο χαρταετό.
Θ’ αμολύσω το σχοινί όσο πάει πιο πολύ, εκεί στο βάθος τ’ουρανού που είναι ο θρόνος του Θεού. Γιατί φέτος στα κρυφά στ΄αετού μου την ουρά, ένα μήνυμα μικρό έδεσα για τον Θεό.
“Των αγγέλων Βασιλιά, σκύψε λίγο χαμηλά και σε μας εδώ στην γη μια ματιά ρίξε μικρή. Δες του κόσμου τα παιδιά που πεινούν κι είναι φτωχά. Δες τους μόνους που ζητούν λίγη συντροφιά να βρουν. Δες αρρώστους που βογγούν, κάνε τους να μην πονούν.
Δώσε αγάπη απ’ αυτή που άφησε ο Χριστός στη γη. Και του κόσμου τους τρανούς κάνε τους κι αυτούς σοφούς. Μόνο ειρήνη να ζητούν, πόλεμους να σταματούν, για να φτιάξουν στα παιδιά ένα κόσμο όλο χαρά, δίχως πόνο, στεναγμό, φτώχεια, ορφάνια και διωγμό.
Ένα κόσμο να μπορούν ήσυχα σ’ αυτόν να ζουν. με γαλήνη, σιγουριά, δίχως φόβους στην καρδιά. Θέ μου κι ας είμαι παιδί ξέρω, ακούς την προσευχή καθενός που απ’ την καρδιά σ’ αγαπά και σε ζητά, γι’ αυτό έστειλα κι εγώ ένα γράμμα ταπεινό και μ’ ελπίδα τον πετώ, φέτος τον χαρταετό!”
