Με την προσωπική καταγραφή της φίλης και αναγνώστριάς μας Λίας, ανοίγει η στήλη “απόψεις αναγνωστών”. Η Λία προτίμησε να κάνει τη δική της κατάθεση ψυχής, παρουσιάζοντας συνοπτικά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τον πρώτο καιρό ως νέα μετανάστρια.
Ακόμη μια βαρετή ιστορία θα πείτε, άλλος ένας Έλληνας που γκρινιάζει και παραπονιέται. Συγγνώμη που θα σας στεναχωρήσω, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς.
Ονομάζομαι Λία, είμαι 33 ετών και εδώ και τρία χρόνια ζω και εργάζομαι στο Μόναχο. Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους, έφυγα από την πατρίδα μου και αποφάσισα να μεταναστεύσω στη Γερμανία.
Γεμάτη με όνειρα και ελπίδα, έβαλα τα υπάρχοντά μου σε 2 βαλίτσες και ήρθα κυριολεκτικά στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η πιο εύκολη δουλειά για κάποιον που δε ξέρει τη γλώσσα, είναι φυσικά τα ελληνικά εστιατόρια. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επαγγελματική μου πορεία στη Γερμανία.
Πολλές ώρες εργασίας, δηλωμένη με λιγότερα λεφτά, μένοντας σε ένα δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο που έπρεπε να μοιραστώ με αγνώστους. Όπως είναι λογικό, ήταν πολύ δύσκολη η προσαρμογή μου εδώ και ήταν καθαρά προσωπική υπόθεση. Άλλοι χρειάζονται 3 μήνες και άλλοι πάλι δεν τα καταφέρνουν ποτέ και επιστρέφουν πίσω.
Εγώ, όμως, ήρθα για να μείνω. Είχα ένα στόχο από την αρχή: να μάθω τη γλώσσα και να βρω δουλειά πάνω στον τομέα μου. Σε όλον αυτόν τον αγώνα, είχα δίπλα μου τον άνθρωπό μου, στον οποίο χρωστάω πολλά.
Σιγά σιγά, μετά από 4 μήνες, για καλή μας τύχη, βρήκαμε και σπίτι, το οποίο ήταν μεγάλη βοήθεια στο να αλλάξει η ψυχολογία μου, να πάρω τα πάνω μου και να αλλάξω δουλειά. Επόμενη θέση εργασίας ήταν οδηγός σε μια γερμανική εταιρεία. Δεν έχασα χρόνο και ξεκίνησα παράλληλα μαθήματα γερμανικών.
Το “κλειδί” για να μπορέσω να προχωρήσω, ήταν ότι δεν επαναπαύομαι και αναζητώ πάντα το καλύτερο. Έτσι λοιπόν, στη δουλειά αυτή έμεινα 4 μήνες. Αργότερα, βρήκα εργασία σε ένα τυπογραφείο, που το είχαν Έλληνες. Ενώ ήμουν ευχαριστημένη από τη δουλειά μου, δυστυχώς δε μου έμενε χρόνος για μαθήματα της γλώσσας.
Βρέθηκα ξανά στο σημείο να ψάχνω πάλι καινούρια δουλειά, να στέλνω βιογραφικά, να περνάω συνεντεύξεις, ώσπου κατέληξα σε ένα φούρνο στο κέντρο της πόλης. Η συχνή επαφή με τους πελάτες με βοήθησε να βελτιώσω τα γερμανικά μου και μπορώ να πω ότι, σε αυτή τη φάση της ζωής μου είμαι ευχαριστημένη.
Στην Ελλάδα, τελείωσα ένα ΙΕΚ με ειδικότητα Ιατρική Πληροφορική. Έκανα την πρακτική μου σε δημόσιο Νοσοκομείο και εργάστηκα για ένα διάστημα σε κατάστημα με ορθοπεδικά. Ίσως κάποια στιγμή καταφέρω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να εργαστώ στην ειδικότητά μου. Δε θα σταματήσω να προσπαθώ, να βελτιώνομαι και να έχω πίστη κυρίως στον εαυτό μου.
Ξέρετε, όμως, τι είναι αυτό που με ενόχλησε σε όλη αυτή την πορεία; Βλέποντας και γνωρίζοντας πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, προερχόμενους από ποικίλες κουλτούρες και θρησκείες, μέσα από τη δική μου εμπειρία, μπορώ να πω ότι οι ξένοι με βοήθησαν πολύ περισσότερο από Έλληνες. Δε ξέρω αν ήταν ένα ατυχές συμβάν που το βίωσα μόνο εγώ, αλλά με έκανε να προβληματιστώ πολύ με τη νοοτροπία που έχουμε ως λαός.
Αντί να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας στο συνάνθρωπό μας, τον εκμεταλλευόμαστε και λειτουργούμε ατομικά. Δε γενικεύω την κατάσταση, σαφώς και υπάρχουν Έλληνες εκεί έξω, που το λέει η καρδιά τους. Αλλά, δε ξέρω.. Περίμενα να βρω μια ενότητα, μια αρμονική συνύπαρξη και αλληλοστήριξη, γιατί κυρίως όλοι περάσαμε λίγο πολύ τα ίδια. Άλλες εθνικότητες εδώ στη Γερμανία ζουν ενωμένοι σαν μια γροθιά, νοιάζονται για το καλό του διπλανού τους και του δίνουν το χέρι να σηκωθεί, γιατί σαφώς ξέρουν ότι κάθε μέλος της κοινότητάς τους είναι σημαντικό, ώστε να συνεχιστεί η αρμονική συνύπαρξή τους.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, θα συνεχίσω να ψάχνω συνεχώς το καλύτερο στη ζωή μου: καλύτερη ποιότητα ζωής, καλύτερους ανθρώπους να με περιτριγυρίζουν, καλύτερες σκέψεις. Κανείς δε θα μπει εμπόδιο στα όνειρά μου, κανείς δε θα αφήσω να τολμήσει να μου κόψει τα φτερά.
Καλή δύναμη σε όλους τους νέους που πρόσφατα έκαναν ή θα κάνουν αυτό το βήμα της μεγάλης αλλαγής στη ζωή τους. Πίστη στον εαυτό τους να έχουν και πουθενά αλλού και με θέληση όλα γίνονται.
Γράφει η Λία Μπουζούρη.
