Από τότε που πήρα το πτυχίο μου, δεν ήθελα από κανέναν να ακούω την προτροπή να μεταναστεύσω και να αναζητήσω κάπου αλλού την τύχη μου.
Δεν το δεχόμουν με τίποτα να μην μπορέσω να ζήσω όλη μου τη ζωή στη χώρα μου, όσο πιο κοντά γινόταν στον τόπο καταγωγής μου και στην οικογένειά μου. Αμέσως μετά την ορκωμοσία μου, άρχισε ο εφιάλτης της οικονομικής (για τα τότε δεδομένα) κρίσης.
Ωστόσο, επί 8 συναπτά έτη σχεδόν δεν άσκησα ποτέ το επάγγελμα που σπούδασα, αλλά ποτέ δεν έχασα την ελπίδα. Αυτό που με πλήγωνε περισσότερο, ήταν το γεγονός ότι ένιωθα πολύ ικανότερη για να παραμένω άτολμη να κάνω κάτι για μένα.
Η διαφθορά όμως του ελληνικού συστήματος, η νοοτροπία του “μέσου” ως κριτήριο αξιολόγησης για μια θέση ορισμένου χρόνου στους δήμους και τα κονδύλια για νέες επιχειρήσεις που πήγαιναν σε αυτούς που ήδη τα είχαν, καθώς και η ανελέητη εκμετάλλευση των εκάστοτε εργοδοτών, ανέβαζε όλο και ψηλότερα τον κόμπο στο λαιμό.
Έφτανα πια στην κρίσιμη ηλικία των 30 και επαγγελματικά κάθε προσπάθεια έπεφτε στο κενό. Πότε επιτέλους θα είχα μια κατάλληλη των προσόντων μου δουλειά; Πώς θα δημιουργούσα την οικογένεια που επιθυμώ με τρεις και 60; Και με το συνταξιοδοτικό μου τι θα γίνει; Είχα και μια σχέση που έμενε πίσω, γιατί εγώ μέσα μου είχα ένα τεράστιο κενό: αυτό της ανολοκλήρωτης επιθυμίας για εξέλιξη.
Αποφάσισα εντατικά να ξεκινήσω ιδιαίτερα μαθήματα γερμανικών. Με πολλή θέληση και διάβασμα, μέσα σε 2 χρόνια απέκτησα ένα καλό επίπεδο γλωσσομάθειας και ξεκίνησα να στείλω το πρώτο βιογραφικό.
Δε χρειάστηκε να στείλω δεύτερο. Σαν να μπήκε το κομμάτι του παζλ που χρόνια έλειπε, για να “κουμπώσουν” και τα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής μου αρμονικά: η συνέντευξη με τους τωρινούς μου εργοδότες έγινε μέσω βιντεοκλήσης και μόλις 3 εβδομάδες αργότερα ξεκινούσα δουλειά.
Ήταν αρχές Δεκεμβρίου του 2016 και αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά έπρεπε να φύγω.
Χωρίς να πολύ συνειδητοποιήσω τι έγινε, ο καιρός μέχρι να φύγω, πέρασε μαζεύοντας μανιωδώς τα απαραίτητα χαρτιά για να μεταφραστούν και να αναγνωριστούν και προσπαθώντας να χορτάσω όσο γίνεται όλους μου τους αγαπημένους.
Το τότε αγόρι μου και ο τωρινός μου σύζυγος στάθηκε όλο αυτό το διάστημα στο πλάι μου, στηρίζοντας τα όνειρα και τις επιλογές μου. Οι συζητήσεις που διαρκούσαν ολονυκτίς για το πώς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε από την απόσταση και τι πρέπει να προσέξω εκεί, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι η Γερμανία είναι το ιδανικό και το πιο πρόσφορο έδαφος για τις δικές μας προσωπικές επιδιώξεις, έγινε πλέον η καθημερινότητά μας.
Κάπως έτσι, κάποιον Ιανουάριο πριν μερικά χρόνια, μπήκα στο αεροπλάνο. Το μόνο που θυμάμαι, είναι το κλάμα στην απογείωση αφήνοντας πίσω μου τα πάντα και πετώντας για το απόλυτο άγνωστο μόνη. Μόνη.
Στο μετέπειτα διάστημα, επικοινωνώντας με τους αγαπημένους μου, ήταν αδύνατο να τους δώσω να καταλάβουν πώς είναι το να βρίσκεται κανείς στην ηλικία των 30 στην απόλυτη αρχή σε ένα ξένο, παγωμένο τόπο, με δυσκολίες διαφορετικές από αυτές που έπρεπε να αντιμετωπίσω στην Ελλάδα.
Και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι το μόνο που κατάφερνα, διηγούμενη τις στεναχώριες μου, ήταν να αγχώνω την οικογένεια και το αγόρι μου που ήταν μακριά και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν.
Πόσες φορές κοίταξα έξω από το παράθυρο του ξενώνα που φιλοξενήθηκα τον πρώτο καιρό και απορούσα πού ήμουν, πώς θα τα καταφέρω μόνη και δάκρυα με έπνιγαν. Ο δρόμος όμως προς την επιτυχία δεν είναι στρωμένος πάντα με ροδοπέταλα, θέλει μόνο απίστευτη υπομονή και επιμονή.
Θα αναγκαστώ να γράψω το τετριμμένο “επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς”. Και αυτό έκανα. Αποφάσισα να παλέψω ενάντια σε όλα όσα με δυσκόλευαν στην προσαρμογή μου. Και μετά από δύο χρόνια, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όλα ξεπεράστηκαν και πλέον είμαι πολύ χαρούμενη με την επιλογή της ζωής μου.
Τίποτα δεν είναι απροσπέλαστο. Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να παραμείνει εμπόδιο, αν θελήσουμε πραγματικά να το ξεπεράσουμε και αν θυμόμαστε πάντα τι ήταν αυτό που μας παρακίνησε να αλλάξουμε σελίδα στη ζωή μας.
Ναι, μου λείπει απίστευτα η Ελλαδίτσα μου, πονάω που την άφησα μαζί και οικογένεια και φίλους, όμως κοιτάω μπροστά και ευγνωμονώ για όλα όσα απέκτησα εδώ. Αυτά που στην Ελλάδα έμοιαζαν άπιαστοι στόχοι, εδώ επιτεύχθηκαν πολύ φυσιολογικά, σχεδόν άκοπα.
Κυνηγούσα πάντα την ποιότητα στη ζωή μου και αυτή ήταν η αρχή μου, που μου άνοιξε το δρόμο. Η συμβουλή μου; Προσήλωση, υπομονή και ποτέ εφησυχασμός. Η ζωή παραμένει όμορφη και εδώ!
Απολαύστε την!
Γράψε μας και την δική σου ιστορία ή άποψη.
Περισσότερες ιστορίες και απόψεις: ΕΔΩ
